بخواب آروم عسل بانو که بی تو ساکته اینجا ولی راحت شدی انگار از این بی رحمی دنیا بخواب آروم و بی غصه کی این دردو یادش میره؟ سکانس آخرت این نیست کسی جاتو نمیگیره لالا لالا بخواب اما روزای بی عسل سخته با پرواز پر از دردت بهار از یادمون رفته تو با "پروانه ای در مه" تو با "دستای آلوده" عسل بودی،عسل موندی واسه رفتن ولی زوده

پله های کجا را آب بریزم؟

کدام شمعدانی را بر لبه ی کجا…!؟

چطور باید بفهمی چه قدر قدم هایت اتفاق ِ روشنی ست؟

چطور باید دوستت داشته باشم

 منی که مردان زیادی را دیده ام تویی را که زنان بسیاری را…!؟

 حرمتِ انتظار برای همیشه از دستِ عشق رفت

نیمه ات  را گم کرده ای

ماه تنگ دل؟

صبور باش !

نیمه ی ماه به سراغت می آید

و تو را کامل خواهد کرد،

نیمه ی من

برنخواهد گشت!

شاعر:شهاب مقربین

دلخــــور که میشوم

   بغض میــکنم ...

   می آیم پشت صفحه ی مانیتورم ...

   کامنت مینویسم و

   صورتک میگذارم ...

   صورتکی که میخندد "D:"

   و پشتــش قایم میشوم

   که فکر کنی میخندم

   و بخندی...

   اشکهایم میـــــــآیند و من

   مدام با صورتک مجازی ام میخندم...

   تو که میــخندی

   باورم میشـــود ...

   شاد میشوم

  اشکهام روی گونه ام می خشکند ...!

رَنجِشے نیست...(!)

آدَم هـا هَمیـטּ اَند...(!)

خوبَـنــد وَلے فَراموشکــــآر...،

مے آیَند...(!)

مےمـانَند..(!)

مےرَونـــــ ـ ـ ـــد...(!)

مِثل مُسافراטּ کـاروآטּ سَرآ...،

مِثل اِزدحـام ِ بے اِنتهـای ِ یکـ خیابـآטּ...(!)

کَسے بَرای ِ بودَבטּ یـامَده ، نمے آیَد...(!) 

خودت نخواستي ونزار به پايه بخت و سرنوشت

دستايه بي رحم تو بود آخر قصه رو نوشت

حالا چيکار کنم بگو با اين همه دلبستگي

نه ديگه تو حرفي نزن چيزي نداري که بگي

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا میکرد. رفتن و ردپای آن را. و آدمهایی را می دید که به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می بندند. جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند، ستون ها فرو می ریزند، درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند. او بارها و بارها تاجهای شکسته، غرورهای تکه پاره شده را لابلای خاکروبه های کاخ دنیا دیده بود. او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری اش می خواند و فکر می کرد شاید پرده های ضخیم دل آدمها، با این آواز کمی بلرزد.
روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد، آواز جغد را که شنید، گفت: بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی. آدمها آوازت را دوست ندارند. غمگین شان می کنی. دوستت ندارند. می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری.
قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند.
سکوت او آسمان را افسرده کرد. آن وقت خدا به جغد گفت: آوازخوان کنگره های خاکی من! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است.
جغد گفت: خدایا! آدمهایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند.
خدا گفت: آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدمها عاشق دل بستن اند. دل بستن به هر چیز کوچک و هر چیز بزرگ. تو مرغ تماشا و اندیشه ای! و آن که می بیند و می اندیشد، به هیچ چیز دل نمی بندد. دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست. اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ.
جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند و آنکس که می فهمد، می داند آواز او پیغام خداست.